De Schäfere von Oeskerche
Stadtverzällche von Theodor Nießen

De Schoofhäede von Oeskerche hüre däe Vergangenheet ahn, on dröm öß et siehe nett, och doröve e Stöckelche zu schrieve. Ich hann de ahl Schäfere on de Schoofhäede noch en dae 80zige Johre gesehn, wenn se de Schoof dörch de Stadt noh däe Weed drefte, on wenn se wedde zeröck kohme. Oeskerche hat domols drei Schäfere; dat woe däe Kölle, Wechselesch Hannes on Wechselesch Mattes. En Keisenich, wat mer möt rechne moß, do woe en Häed ov Honekesch Hoff.

Däe Schäfe von Keissenich, dat woe däe Vinzenz. Däe war om Hoff ahngestalt, on dät och andere Aerbeet, wenn me de Schoof wäge däe Joheschzitt net eruß driefe konnt. Däe Vinzenz woe ne löstige Patron, on verstand sen Geschäff dörch on dörch. Och nannt er sälevs en dotzend Schoof seng Eege, on de dref er möt dae andere eruß. Er hat och Kommando onge de Wolldier, on senge Hongk, däe Stüpp, holev öm de domm Gesellschaff oedenongsmaßig op däe Wäg ze bränge. Dann kommandiet däe Vinzenz: „Spielleute nach vorn!“ - Dat geng de Böck ahn möt däe Hoande, on de mahte, dat se dann ahn de Spezz kohme. Däe Stüpp fääg dann ahn däe Häed erop on eraf, on wenn de Schoof gar uß däe Reih genge, dann pack er se ad ens bei däe Woll. Wenn äve däe Stüpp zofällig e Schoof pack, wat em Vinzenz gehuet, dann ref er: „Stüpp läß due dat gewäede dat öß joh meng Schoof!“ Op senge ahne Daag konnt däe Vinzenz schläch mieh Schrett hale, wenn die Schoof gat flöck leefe, on et kohm vüe, dat er en Stöck hönge blev. Er hat sich äve och sälevs em Kommando, on nohm dann senge Stäck, schlog sich sälevs en de Reppe on reef: „Due ahle Vuhlenze, wells due wall fiehete gohn!“

En Oeskirche wore domols vell Schoofhäede, on de wuete en drei Gruppe zesammegeholt. De ieschte Häed sazz sich zesamme uß Schoof von Raths Hubäet, Flenke, Breuesch Henderich on Breuesch Ptte, genannt däe Beiekönek. De Schoofhaed dref däe Kölle vom Keissenichewall. De zweite Häed hat Wechselesch Hannes vom Kerechpläzzche, on de Schoof huete Henselesch Riched. Uehle Jansens Pitte. Krupps Donates, on Breuesch Kobes. Dobei kohme noch ehnzelne Schoof von klehne Löckge. De drette Häed fuhet Wechselesch Mattes, däe füe däe Keisseniche Poaz wonnt. Däe hat de Häed von Schöffmanns Kobes, de nohäe däe Poshalte Mölle övenomme hat.

Em Herres, nohm Aeen, drefte de Schäfere de Häede en de Stoppelfelde, em Wönkte, wenn et Feld avgeweeed war, genge se en de Bönde, on wenn de Fröhjoheschsoot bestallt war, sohg me de Schoofhäede op däe Eref. Jede Schäfe hat sene Bezirk. Däm Vinzenz seng Revie woe de Keisseniche Eref. Wechselesch Hannes on Wechselesch Mattes wore sich ahnfangs net ehnig, wäe op däe Oeskerche ode Rözeme Eref weede soll. Dobei sähnt Hannes: „Et soll kehne Stritt senn zwesche dir on mir, gehs due zue Rächte, gohn ich zue Linke; on Hannes wählt sich de schönne Gägend op däe Rözeme Eref, die kloa Wasse hat on saftig Gras. Och drefte de Schäfere mänechmol en däe Auel, op Brochfelde on Waldwäg. Wäe däe Schäfere en Stöck Brochland, ode Dreeschland füe ze weede frei gov, beheelt sich dafüe gewöhnlich e Lämmche uß. Wo en Schoofhäed getrocke war, dat konnt mer an däe Spue sehn, on wenn höck suhn Häed ehne öve de schönne Neustroß driefe dät, dann wüet mer däe Stadtrat möt däe Uhre kriege, waröm de Neustroß suh voll Kaffebonne lög.

Em Juni, wenn de Sonn gät wärem schenge dät, dann wuete de Schoof op de Eref gedrefe, on en nem Könkel von dae Bure geweische, dat de Woll für däe Schue rääch blank woe. Wenn se wedde drüg woe, dann wuete de Schoof om Schüredenn geschore. Dat mahte de Bure zom Deel säleve, ode se lehte sich ne Schoofschäre von Lommerzem komme. De Woll konnte de Bure gohd laus wäede, weil he en Oeskerche vell Dooch gemaht wuet. Möt däe Zitt woe äve de Ußlandwoll, die noch beiste senn soll, suh belleg woede, dat et Schoofhale sich net mieh rendierte. Dozo hatte de Bure ihe Ackeschaff ömgestalt. Brochland ode Dreeschland gov et net mieh, zönd däe Konsdöge gemaht wuet, on däe hölzerne Ploog en en Eck gefloge woe. Däe Balangsploog reß et schwäezte Land öm, on de Bure troke jezz Zuckeknolle, on genge möt däe neue zItt vührahn.

Su hann de Zidde sich geändet, on et Schäfeidyll von Oeskerch öß wall füe emme wie mänrches andere fott. Zwoa hatte de Ahle en besondere Mehnong von nem Schäfe, däe noh ihre Ahnsisch e vuhl lövve hat, od dröm sähte sei „Dat öß ne vuule Schäfe!“ Me moß äve och schrieve, dat jäneche Schäfe all Teekröckche kannt on och woß, wofüe se gebruch wuete. Me hät och en ahle Zitt mäneche fließge Schäfe gesehn, däe bei senge Schoof soß, on streck wölle Strömp. Wechselesch Hannes on Wechselesch Mattes de lezte Schäfere von Oeskerche wore stattliche Mensche, on wenn se bei kahlem Wödde uß dem Feld kohme, möt ihrem föngedecke Schäfemantel, on ne decke wölle Kapp, möt Uhreklappe drahn, on en däe Hand dat lang Schäfeschöppche, dann hann ich se emme ehrfurchtsvoll besehn.

Unsere Heimat, Beilage zum Euskirchener Volksblatt, 2. Jahrgang, Nr. 14, 1925, Seite 479 und 480

© Copyright wingarden 2007
Zur Startseite wingarden.de